บทความ

สัมผัสแรกของความเปลี่ยนแปลง ตอนที่ 2 โดย ไอ้หัวเป็ด โคราช

6 เดือนต่อมา หลังจากวันนั้น หลังรอยยิ้มแห่งความสุขของทุกตัว ปล่อยวางมุมมืดในใจเก็บกักความทรงจำที่หวาดหวั่น กาลเวลาลบเลือนรอยอดีตได้จริงๆ หรือ และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลูกสุนัขสีฟ้าตัวแรกของประเทศ “โมโซไซตี้” จึงได้เป็นส่วนหนึ่งของชุมชนศาสนสถานแห่งนี้ ฤดูแรกของลมหนาวผ่านไป เด็กเติบโตขึ้นภายใต้การดูแลของบาทหลวง “กะทิชัย” ผู้เปลี่ยมด้วยเมตตา และแม่ชีเฒ่า “จู ซิสเตอร์” เด็กน้อยจึงเป็นที่รักของหลวงพ่อ และแม่ชีเฒ่า ทั้ง 2 ตัว มอบความรักให้เด็กประหนึ่งว่าเป็น “บุตรในอุทร” ของตน และยังถ่ายทอดวิชาความรู้เบื้องต้นของ ”ศาสนพิธี” อ่านเขียนธรรมบท และ “พระวจนะ” แห่งคำสอนของพระเจ้า จากหลวงพ่อ กะทิชัย เรื่องราวความเป็นไปภายในธรรมสถานแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวน้อยใหญ่ หาได้พ้นสายตาที่เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงของสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นไป ไม่มีเรื่องใดเลยจะพ้นสายตาของเขา “ผู้ดูแลสุสานโบราณของโบสถ์” ชายผู้ทำตัวลึกลับ น่าสะพรึงกลัวในรูปลักษณ์ภายนอก ตาแก่ในชุดคลุมยาวสีเทาหม่น ใส่หมวกปีกติดบนศีรษะตลอดเวลา หนวดเครา ขาว ครึ้มเต็มใบหน้า ดูเป็นที่หวาดหวั่นของสุนัขในชุมชน ภายในท่าทางที่ไม่เข้าสังคม และการไม่ช่างพูด แต่หากส่วนลึกแล้ว เขาคือ นักบุญผู้เปลี่ยมเมตตาตัวหนึ่ง ผู้เฒ่า ผู้รับใช้ศาสนจักรด้วยความซื่อสัตย์ของโบสถ์นี้ มองเห็นการเปลี่ยนแปลง ปรับเปลี่ยนของ “บาทหลวง” มาหลายรุ่นแล้ว สุนัขในชุมชน “โมโซไซตี้” ส่วนใหญ่เรียกเขาว่า “ตาเฒ่า กั๊ป” ความลับที่มิอาจให้ใครล่วงรู้ได้ จึงหนีไม่พ้นสายตาของ ตาเฒ่า กั๊ปหากแต่ทั้งสามตัว รู้ดีว่าควรทำเช่นไร จึงได้แต่หวังเพียงเฝ้ามองการเติบโตของลูกสุนัขสีฟ้า อย่างเงียบๆ

บทที่ 37 ของวันนี้ โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

“คนเราทุกคน” ในความธรรมดา ย่อมต้องผ่านช่วงเวลา “วัยเด็ก” มนุษย์โลก สัตว์สิ่งเดรัจฉาน ถือกำเนิดขึ้นต้องมีช่วงวัยสาม ต้องผ่านการเป็นเด็ก วัยกลางคน และวัยชรา ตามลำดับของการเปลี่ยนแปลงในธรรมชาติ พลังงานของสิ่งมีชีวิตต้องเป็นไป ก็ยังมีบางจำพวกที่เกิดขึ้นต่างภพภูมิ ต่างมิติ ตามเรื่องเล่าทางพุทธศาสนามีกล่าวไว้ว่า ยังมีพวกถือกำเนิดขึ้นในมิติที่ 4 คือโลกของวิญญาณ บ้างว่า มิติเวลา

“พระผู้มีพระภาคตรัสว่า”

               ชีวิตนี้น้อยหนอ มนุษย์ย่อมตายภายในร้อยปี แม้หากว่ามนุษย์ใดย่อมเป็นอยู่เกินไป มนุษย์ผู้นั้นย่อมตายเพราะชราโดยแท้แล

บทที่ 33 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

สภาวะธาตุ “น้า” คุณลักษณะของน้ำ มีความ “เอ่ออ่า” เป็นธรรมชาติ ของเหลวที่อาศัยภาชนะรองรับ คล้อยตามสะภาพภูมิประเทศ เคลื่อนไหวไปตามแรงดึงดูดของโลก กับดาวเคราะห์น้อย อย่างดวงจันทร์ ปรับสถานะไปตามความลาดต่ำของพื้นผิวภาชนะ เปลี่ยนรูปทรงตามลักษณะสภาพแวดล้อมที่กักเก็บ ไม่มีรูปทรงเป็นเอกเทศ หากแต่แสดงคุณลักษณะที่ชัดเจนของสภาวะในตัวเอง อย่างคำที่ว่า “น้ำย่อมไหลจากที่สูง ลงสู่ที่ต่ำเสมอ ฉันใดก็ฉันนั้น"

แถวบ้านเราตามตลาดแม่กิมเฮง ตลาดย่าโมตอนค่ำๆดึๆ ตัวใหญ่กว่านี้เยอะ ขอบอก ฮ่าๆๆ 

ยืนแหงนหน้าจ้องมอง แว่นดำไม่ต้อง ตื่นเต้นจังเลย บังใกล้หมดแล้ว “กิเลสกาม วัตถุกาม”

บทที่ 36 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

พุทธพาณิชย์ “คุณค่าของคำนิยามนี้ถูกเปล่า “ดอกไม้ หรือเป็นเพียงเชื้อรา” เบื้องหลังความอับชื้นเพาะบ่มเชื้อคือ ”ใคร” และใครได้ผลประโยชน์ ใครเสียอะไร

สังคมทุกวันนี้ “ปุถุชนคนบ้าน คนเมือง” เร้าร้อน เร่งรีบไปกับสภาวะเศรษฐกิจ คุณภาพชีวิตสังคม มนุษย์ในสมัย ไม่อาจโตขึ้นเองด้วยรากแก้วของปัญญา หากชีวิตจะดำเนินไปในประเทศนี้ ต้องอาศัยการสร้างขอบข่ายของชีวิต แบบ “รากฝอย รากแขนง” จึงจะพอดำเนินชีวิตอยู่ได้ (ถึงจะไม่เต็มภาคภูมิ) เกิดเป็นเด็กยุคใหม่ของสังคมบ้านเรา (สำเร็จ หรือล้มเหลว) ขึ้นอยู่ว่าใครเป็นผู้ปลูก ใครดูแล เติบโตรอดมา อาจได้พบกับคำว่า “ความภูมิใจ” คงเป็นเพียงแค่ “ไม้แคะในกระถาง” การปลูกที่ไม่อาจคาดเดาการเจริญเติบโต “ทั้งๆ รู้เต็มอกว่า เป็นไปได้แค่ไหน

บทแห่งวิถีทาง แสง และเงา บทที่ 32 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

“จันทร์ฉาย” เส้นทางของลูกผู้ชาย คนธรรมดา บนวิบากแห่งชีวิต มุ่งไปข้างหน้าไม่หันกลับ ชีวิตคนหลายๆ คน ย่อมไม่ได้เกิดมา “สว่างดั่งตะวันยามเช้า” ที่พร้อมจะมอบคุณค่าดั่งใจหวังอย่างที่ควรจะเป็น หากแต่เป็นเพียง “แสงนวลจันทร์” อันอบอุ่นใจ ส่องนำทางยามค่ำคืน บนหนทางที่มืดมล ให้ผู้หลงเดินบนเส้นทางมืดมิด กลับพบแสงแห่งความหวัง นำทางผู้แสวงหาสัจจะ เป็นเพื่อนร่วมทางอันยาวไกลไร้ซึ่งจุดหมาย หาความจริงบนโลกกว้างโดยรำพัง เพียงสักวันได้หยุดยืนหันกลับไป มองสิ่งที่ส่วนทาง สิ่งที่ผ่านมา ดั่งม้านหมอกสีเทาจางๆ บดบัง ก่อนจะเริ่มแสงของวันใหม่ เป็นความหวังอันไม่ไกล ที่จะย้อนกลับไปยังจุดเริ่ม “วัฏวน” แห่งชีวิต ในวิถี “คนกล้า” แม้นว่าสองมือไม่ได้ถือชัยชนะ เป็นรางวัล

บทที่ 39 ถึงคราวเรื่องสั้น แบบสุนัข ๆ โดย ไอ้หัวเป็ด โคราช

ตอนที่ 1 กำเนิดสุนัขสีฟ้า

บนโลกแห่งอุดมคติ “โลก” ที่ใครก็ตามถือกำเนิดมา สิ่งแรกที่เห็นในความชัดเจนเบื้องหน้าของสีในแสง ภาพเหล่านั้นเป็นเพียง สี “ขาว และดำ” เท่านั้น ในโลก “โมโซไซตี้ mosociety ของสุนัข” ทั้งมวล

เป็นการรวมตัวของสังคมพอประมาณ ที่ “สุนัข สีขาว ดำ” ใช้ชีวิตกันอย่างเพียงพอ สังคมอันพึงปรารถนาของ “สุนัขชาวโมโซ” ทุกตัว ได้ร่วมกันสร้างขึ้นมา มันเป็นสังคมที่ประกอบด้วย “ความจริงในอุดมคติ ความดีงาม และความสุขบนพื้นฐานข้อกำหนดของสี “ขาว และดำ” ที่สุนัขทุกตัวในโลก โมโซไซตี้ พึงพอใจ

ใครมีเพื่อนอย่าง นนทุก “วง” ต้องทำใจครับ

บทที่ 35 ปล่อยมันไป ไอ้หัวเป็ด โคราช

เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับ มหากาพย์รามายณะ มหาภารตะ ของอินเดีย หรือ “รามเกียรติ์ ตอน(นนทุกอสุรา) ที่เป็นภาคหนึ่งของทศกัณฐ์” แต่มันเป็น เสี้ยวหนึ่งของชีวิต “นน ทุกจอกสุรา” เพื่อนสุราผมเอง “นน” เด็กใต้ หน้าคล้าย “อำพล ร็อคมือขวา” ถิ่นเดิมถือกำเนิดใต้สุดของเมืองไทย สมัยอยู่ใต้เลี้ยงนกกระทากับแม่ ช่วยทางบ้านส่งไข่นกข้ามประเทศ พอเริ่มเป็นหนุ่มปีกกล้าขาแข็ง ต่อปากต่อคำ “แม่” มีปากเสียงกับทางบ้าน ทนคำหยามเหยียดจากครอบครัวไมไหว

อเสวนา จ พาลานัง (การไม่คบคนพาล) สุนัขกตัง ปิยัม มะมะ เป็นที่รักของหมา (สวดสามจบ หมาดุๆ ไม่กัดเราแน่นอน) หากในขณะยังเดินตามหลังผู้ใหญ่ (หมามันจะเล่นผู้ใหญ่ ก่อนเรา พอให้มีเวลา โกยครับพี่น้อง) ขำๆ มุขควายๆ

มีหมาเป็นเพื่อน ดีกว่ามีเพื่อนใจหมา (ย้ำคิดย้ำทำ) จริงๆ “สำนวนเก่า เมื่อความคิดเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว สิ่งไม่สมหวัง ไม่ได้ดั่งใจ อุดมคติไม่ตรงกันเสียแล้ว เพียงเพื่อให้ได้ความรัก พึงพอใจ “เปะ”ตรงเป้าประสงค์ของตนเท่านั้น ยึดมั่นและคาดหวัง มากเกิดพอดี” ส่วนคนดีแต่หน้า (ไม่กล้าเสวนาจริงๆ เพื่อน)

บทที่ 31 เปิดเคล็ดลับ “คนเพื่อนหมา” โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

มิตรภาพไร้พรมแดน ความจริงใจเป็นเหตุสำคัญควรมีให้กันเอาไว้ก่อน ไม่ว่ากับสิ่งใด “เป็นชีวิต” ที่เกิดมาร่วมอาศัย “อากาศ” พื้นดิน ผืนน้ำ แผ่นฟ้าบนโลกใบนี้ ตัวอะไรก็ตามที่ต่างจากเราเรียกว่า “มัน”

บทที่ 38 ลมหายใจโรยอ่อน ก่อนลา โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

พุทธศักราช ๒๕๕๙ ปลายเดือนมีนา เช้าวันนี้แปลกดี มีลมหนาวคล้ายต้นฤดูพัดผ่าน อากาศเย็นสบายผ่านเข้ามา มันจะอยู่กับเราได้นานสักเวลาเท่าไร สายหน่อยคงกลับมาอารมณ์เสียเหมือนเดิม แต่ก็ยังดีที่ยังพอได้คลาย ”ร้อนอัศจรรย์” ของทุกวันที่ผ่านมา เพียงระยะเวลาสั้นๆ “อยากให้เพียงพอจริงๆ” (เก็บลมเย็นๆ เก็บไว้สักครึ่งวันก็ยังดี) อย่างน้อยเช้านี้ยังไม่ได้เปิดพัดลมเลย ขณะเวลาในตอนนี้ 8 โมงเช้าแล้วก็ตาม ความเย็นยังแทรกซึมอารมณ์ แฝงในจิตใจเรา เกิดความสงบ (เหงา เศร้าแบบแปลกๆ) ไม่ให้ความคิดฟุ้งไปกับไอความร้อน ที่รอคอยอยู่สูงเหนือขึ้นไปของชั้นบรรยากาศ คอยจังหวะขอคิวของข้าคืน (ใจกว่างให้ลมเย็นแซงคิวชั่วขณะ) เพื่อจะได้ระเบิดอารมณ์ของตนที่สั่งสมมา “ระบายทุกข์ อัดโทสะ” ใส่มนุษย์อย่างเราเหมือนเช่นเคยๆ

บทที่ 34 ทำไมละ ก็แค้อยากเขียน ก็เขียนไป โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

“ประสบการณ์สั่งสม” อะไร หรือสิ่งใด อุบัติขึ้นเป็นเชื้อฉุดรั้ง ให้คนเกาะติดอยู่กับที่ (ความกลัวไม่สมหวัง) ผิดหวังมันร่ำไป “เรา” ผู้แบกของหนัก ขนสัมภาระบรรทุกไกลในคุณค่าของความเป็นคน แบกหนักขันธ์ทั้ง 5 ตีแผ่ความบ้าของตน “อัตถะวิชา” (ความรู้ที่ว่าด้วยตัวกูเรื่องของกู) มาทั้งชีวิต ได้แต่เฝ้ากอดเก็บความไม่เสถียรของตัวเองมานาน รอคอยจังหวะและโอกาส คล้ายดั่ง “เขียดตะปาด” นั่งนิ่งสงบ ตั้งตารอแมลงโชคร้ายบินผ่านมา และวันนั้นคงจะอิ่มท้องเสียที หากแต่โอกาสมาถึงช้าเกินไปจริงๆ หากวันนี้ไม่แสดงให้ใครรู้ อยู่อย่างโง่ๆ ในมุมมองของปราชญ์เมธีทั้งหลาย อ้างรู้กระจ่างศาสตร์ ด้วยรอบสุดขอบโลก หรืออาจเลยลิบๆ ไปสู่ห่วงจักรวาล ด้วยยานพาหนะอันทันสมัย ไกลเกินเจ้าทุยกินหญ้าแทนข้าว จะเขาถึงวิถีท่าน

? “ทำไมคนออกลูกถึงต้องอยู่ไฟ และทำไม (หมา) ออกลูกถึงไม่อยู่ไฟ”

บทที่ 30 ฝากระลึกถึงด้วย โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

13 เมษายน นี้ วันผู้สูงอายุแห่งชาติไทย

“นอนสะหล่าหลับตาแม่สิกล่อม   

นอนตื่นแล้วจั่งค่อยกินนม โอ่....

แม่ไปไห่หมกไขไก่มาหา          

แม่ไปนาหมกไข่ปลามาป้อน”

“วลี สำนึก” แห่งความรักของผู้เป็น “แม่” ฝากรัก และความห่วงใย ทั้งหมดที่มีต่อลูก ผ่านบทเพลง

“กล่อมเด็ก” วิถี และภูมิปัญญา “คนอีสาน”