บทความ

บทที่ 38 ลมหายใจโรยอ่อน ก่อนลา โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

พุทธศักราช ๒๕๕๙ ปลายเดือนมีนา เช้าวันนี้แปลกดี มีลมหนาวคล้ายต้นฤดูพัดผ่าน อากาศเย็นสบายผ่านเข้ามา มันจะอยู่กับเราได้นานสักเวลาเท่าไร สายหน่อยคงกลับมาอารมณ์เสียเหมือนเดิม แต่ก็ยังดีที่ยังพอได้คลาย ”ร้อนอัศจรรย์” ของทุกวันที่ผ่านมา เพียงระยะเวลาสั้นๆ “อยากให้เพียงพอจริงๆ” (เก็บลมเย็นๆ เก็บไว้สักครึ่งวันก็ยังดี) อย่างน้อยเช้านี้ยังไม่ได้เปิดพัดลมเลย ขณะเวลาในตอนนี้ 8 โมงเช้าแล้วก็ตาม ความเย็นยังแทรกซึมอารมณ์ แฝงในจิตใจเรา เกิดความสงบ (เหงา เศร้าแบบแปลกๆ) ไม่ให้ความคิดฟุ้งไปกับไอความร้อน ที่รอคอยอยู่สูงเหนือขึ้นไปของชั้นบรรยากาศ คอยจังหวะขอคิวของข้าคืน (ใจกว่างให้ลมเย็นแซงคิวชั่วขณะ) เพื่อจะได้ระเบิดอารมณ์ของตนที่สั่งสมมา “ระบายทุกข์ อัดโทสะ” ใส่มนุษย์อย่างเราเหมือนเช่นเคยๆ

บทที่ 34 ทำไมละ ก็แค้อยากเขียน ก็เขียนไป โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

“ประสบการณ์สั่งสม” อะไร หรือสิ่งใด อุบัติขึ้นเป็นเชื้อฉุดรั้ง ให้คนเกาะติดอยู่กับที่ (ความกลัวไม่สมหวัง) ผิดหวังมันร่ำไป “เรา” ผู้แบกของหนัก ขนสัมภาระบรรทุกไกลในคุณค่าของความเป็นคน แบกหนักขันธ์ทั้ง 5 ตีแผ่ความบ้าของตน “อัตถะวิชา” (ความรู้ที่ว่าด้วยตัวกูเรื่องของกู) มาทั้งชีวิต ได้แต่เฝ้ากอดเก็บความไม่เสถียรของตัวเองมานาน รอคอยจังหวะและโอกาส คล้ายดั่ง “เขียดตะปาด” นั่งนิ่งสงบ ตั้งตารอแมลงโชคร้ายบินผ่านมา และวันนั้นคงจะอิ่มท้องเสียที หากแต่โอกาสมาถึงช้าเกินไปจริงๆ หากวันนี้ไม่แสดงให้ใครรู้ อยู่อย่างโง่ๆ ในมุมมองของปราชญ์เมธีทั้งหลาย อ้างรู้กระจ่างศาสตร์ ด้วยรอบสุดขอบโลก หรืออาจเลยลิบๆ ไปสู่ห่วงจักรวาล ด้วยยานพาหนะอันทันสมัย ไกลเกินเจ้าทุยกินหญ้าแทนข้าว จะเขาถึงวิถีท่าน

? “ทำไมคนออกลูกถึงต้องอยู่ไฟ และทำไม (หมา) ออกลูกถึงไม่อยู่ไฟ”

บทที่ 30 ฝากระลึกถึงด้วย โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

13 เมษายน นี้ วันผู้สูงอายุแห่งชาติไทย

“นอนสะหล่าหลับตาแม่สิกล่อม   

นอนตื่นแล้วจั่งค่อยกินนม โอ่....

แม่ไปไห่หมกไขไก่มาหา          

แม่ไปนาหมกไข่ปลามาป้อน”

“วลี สำนึก” แห่งความรักของผู้เป็น “แม่” ฝากรัก และความห่วงใย ทั้งหมดที่มีต่อลูก ผ่านบทเพลง

“กล่อมเด็ก” วิถี และภูมิปัญญา “คนอีสาน”

บทที่ 37 ของวันนี้ โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

“คนเราทุกคน” ในความธรรมดา ย่อมต้องผ่านช่วงเวลา “วัยเด็ก” มนุษย์โลก สัตว์สิ่งเดรัจฉาน ถือกำเนิดขึ้นต้องมีช่วงวัยสาม ต้องผ่านการเป็นเด็ก วัยกลางคน และวัยชรา ตามลำดับของการเปลี่ยนแปลงในธรรมชาติ พลังงานของสิ่งมีชีวิตต้องเป็นไป ก็ยังมีบางจำพวกที่เกิดขึ้นต่างภพภูมิ ต่างมิติ ตามเรื่องเล่าทางพุทธศาสนามีกล่าวไว้ว่า ยังมีพวกถือกำเนิดขึ้นในมิติที่ 4 คือโลกของวิญญาณ บ้างว่า มิติเวลา

“พระผู้มีพระภาคตรัสว่า”

               ชีวิตนี้น้อยหนอ มนุษย์ย่อมตายภายในร้อยปี แม้หากว่ามนุษย์ใดย่อมเป็นอยู่เกินไป มนุษย์ผู้นั้นย่อมตายเพราะชราโดยแท้แล

บทที่ 33 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

สภาวะธาตุ “น้า” คุณลักษณะของน้ำ มีความ “เอ่ออ่า” เป็นธรรมชาติ ของเหลวที่อาศัยภาชนะรองรับ คล้อยตามสะภาพภูมิประเทศ เคลื่อนไหวไปตามแรงดึงดูดของโลก กับดาวเคราะห์น้อย อย่างดวงจันทร์ ปรับสถานะไปตามความลาดต่ำของพื้นผิวภาชนะ เปลี่ยนรูปทรงตามลักษณะสภาพแวดล้อมที่กักเก็บ ไม่มีรูปทรงเป็นเอกเทศ หากแต่แสดงคุณลักษณะที่ชัดเจนของสภาวะในตัวเอง อย่างคำที่ว่า “น้ำย่อมไหลจากที่สูง ลงสู่ที่ต่ำเสมอ ฉันใดก็ฉันนั้น"

เรื่องของเขา เราได้ยินจนชินหู ได้เห็นจนชินตา “รับรู้” จนไร้อารมณ์ร่วม มัน “เฝอ” จนเกินรับ

บทที่ 29 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

“ตลกแดก” เป็นคำกริยา ในความหมาย คือ คำที่แสดงอาการ สภาพ หรือการกระทำของคำนามและคำสรรพนามในประโยค คำกริยาบางคำอาจมีความหมายสมบูรณ์ในตัวเองบางคำต้องมีคำอื่นมาประกอบ และบางคำต้องไปประกอบคำอื่นเพื่อขยายความ ของคำๆ นั้น

ยืนแหงนหน้าจ้องมอง แว่นดำไม่ต้อง ตื่นเต้นจังเลย บังใกล้หมดแล้ว “กิเลสกาม วัตถุกาม”

บทที่ 36 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

พุทธพาณิชย์ “คุณค่าของคำนิยามนี้ถูกเปล่า “ดอกไม้ หรือเป็นเพียงเชื้อรา” เบื้องหลังความอับชื้นเพาะบ่มเชื้อคือ ”ใคร” และใครได้ผลประโยชน์ ใครเสียอะไร

สังคมทุกวันนี้ “ปุถุชนคนบ้าน คนเมือง” เร้าร้อน เร่งรีบไปกับสภาวะเศรษฐกิจ คุณภาพชีวิตสังคม มนุษย์ในสมัย ไม่อาจโตขึ้นเองด้วยรากแก้วของปัญญา หากชีวิตจะดำเนินไปในประเทศนี้ ต้องอาศัยการสร้างขอบข่ายของชีวิต แบบ “รากฝอย รากแขนง” จึงจะพอดำเนินชีวิตอยู่ได้ (ถึงจะไม่เต็มภาคภูมิ) เกิดเป็นเด็กยุคใหม่ของสังคมบ้านเรา (สำเร็จ หรือล้มเหลว) ขึ้นอยู่ว่าใครเป็นผู้ปลูก ใครดูแล เติบโตรอดมา อาจได้พบกับคำว่า “ความภูมิใจ” คงเป็นเพียงแค่ “ไม้แคะในกระถาง” การปลูกที่ไม่อาจคาดเดาการเจริญเติบโต “ทั้งๆ รู้เต็มอกว่า เป็นไปได้แค่ไหน

บทแห่งวิถีทาง แสง และเงา บทที่ 32 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

“จันทร์ฉาย” เส้นทางของลูกผู้ชาย คนธรรมดา บนวิบากแห่งชีวิต มุ่งไปข้างหน้าไม่หันกลับ ชีวิตคนหลายๆ คน ย่อมไม่ได้เกิดมา “สว่างดั่งตะวันยามเช้า” ที่พร้อมจะมอบคุณค่าดั่งใจหวังอย่างที่ควรจะเป็น หากแต่เป็นเพียง “แสงนวลจันทร์” อันอบอุ่นใจ ส่องนำทางยามค่ำคืน บนหนทางที่มืดมล ให้ผู้หลงเดินบนเส้นทางมืดมิด กลับพบแสงแห่งความหวัง นำทางผู้แสวงหาสัจจะ เป็นเพื่อนร่วมทางอันยาวไกลไร้ซึ่งจุดหมาย หาความจริงบนโลกกว้างโดยรำพัง เพียงสักวันได้หยุดยืนหันกลับไป มองสิ่งที่ส่วนทาง สิ่งที่ผ่านมา ดั่งม้านหมอกสีเทาจางๆ บดบัง ก่อนจะเริ่มแสงของวันใหม่ เป็นความหวังอันไม่ไกล ที่จะย้อนกลับไปยังจุดเริ่ม “วัฏวน” แห่งชีวิต ในวิถี “คนกล้า” แม้นว่าสองมือไม่ได้ถือชัยชนะ เป็นรางวัล

วิ่งหาความหมายเล็กๆ ในธรรมดาของคนบนโลก “คนหนักหนา” ตราไดโนเสาร์

บทที่ 28 แยกไม่ออก “จริง” “เทียม” โดย ไอ้หัวเป็ด โคราช

“กิเลส 1500 ตันหาร้อยแปด” (คนอย่างหนา เผาไม่ไหม้ โดนอะไรก็ทน) หากความ ”อยาก” อยากได้ อยากมี อยากดี อยากเป็น เด่น ดัง (ความเหม่อฝัน ไปวันๆ) ในคัวบุคคล ทุกคนไม่มีแล้วไทร วิถีทางของคนบนโลกใบนี้ จะดำเนินไปเช่นไร “คน” จะได้พบกับความสุขที่แท้จริงหรือ ปัญหามากมายไร้คำตอบ การแย่งชิง เอารัดเอาเปรียบ การหาประโยชน์ใส่ตน มันจะหมดไปจาก “สังคม” หรือเปล่า

ใครมีเพื่อนอย่าง นนทุก “วง” ต้องทำใจครับ

บทที่ 35 ปล่อยมันไป ไอ้หัวเป็ด โคราช

เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับ มหากาพย์รามายณะ มหาภารตะ ของอินเดีย หรือ “รามเกียรติ์ ตอน(นนทุกอสุรา) ที่เป็นภาคหนึ่งของทศกัณฐ์” แต่มันเป็น เสี้ยวหนึ่งของชีวิต “นน ทุกจอกสุรา” เพื่อนสุราผมเอง “นน” เด็กใต้ หน้าคล้าย “อำพล ร็อคมือขวา” ถิ่นเดิมถือกำเนิดใต้สุดของเมืองไทย สมัยอยู่ใต้เลี้ยงนกกระทากับแม่ ช่วยทางบ้านส่งไข่นกข้ามประเทศ พอเริ่มเป็นหนุ่มปีกกล้าขาแข็ง ต่อปากต่อคำ “แม่” มีปากเสียงกับทางบ้าน ทนคำหยามเหยียดจากครอบครัวไมไหว

อเสวนา จ พาลานัง (การไม่คบคนพาล) สุนัขกตัง ปิยัม มะมะ เป็นที่รักของหมา (สวดสามจบ หมาดุๆ ไม่กัดเราแน่นอน) หากในขณะยังเดินตามหลังผู้ใหญ่ (หมามันจะเล่นผู้ใหญ่ ก่อนเรา พอให้มีเวลา โกยครับพี่น้อง) ขำๆ มุขควายๆ

มีหมาเป็นเพื่อน ดีกว่ามีเพื่อนใจหมา (ย้ำคิดย้ำทำ) จริงๆ “สำนวนเก่า เมื่อความคิดเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว สิ่งไม่สมหวัง ไม่ได้ดั่งใจ อุดมคติไม่ตรงกันเสียแล้ว เพียงเพื่อให้ได้ความรัก พึงพอใจ “เปะ”ตรงเป้าประสงค์ของตนเท่านั้น ยึดมั่นและคาดหวัง มากเกิดพอดี” ส่วนคนดีแต่หน้า (ไม่กล้าเสวนาจริงๆ เพื่อน)

บทที่ 31 เปิดเคล็ดลับ “คนเพื่อนหมา” โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

มิตรภาพไร้พรมแดน ความจริงใจเป็นเหตุสำคัญควรมีให้กันเอาไว้ก่อน ไม่ว่ากับสิ่งใด “เป็นชีวิต” ที่เกิดมาร่วมอาศัย “อากาศ” พื้นดิน ผืนน้ำ แผ่นฟ้าบนโลกใบนี้ ตัวอะไรก็ตามที่ต่างจากเราเรียกว่า “มัน”

อัตตนา โจทยัตตานัง "ตนเตือนตนเอง อยู่เสมอ" สัพเพ สังขารา อนิจจา “สังขารทั้งหลาย ทั้งปวงไม่เที่ยง”

บทที่ 27 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

ทุกชีวิตที่เกิดมาบนโลกนี้ ล้วนมีเส้นทางชีวิต เป็นของตนเอง มีคุณค่าในตัวเสมอ ไม่แบ่งเขา แบ่งเรา แม้นแต่ชีวิตเล็กๆ ของสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ อย่าง “เขียดขาลาย” ยังสร้างคุณประโยชน์ แก่โลกเรา “อุทิศ” ร่างกาย ความตาย เพียงเพื่อความต้องการของคน ค่านิยมบนหนทาง “วิถีชนบท”