สำนักข่าวหัวเป็ดโคราช

หนาวเหน็บ มันเจ็บจนชินชา ในความเดียวดาย  ตราบใดที่วาระนั้นยังมาไม่ถึง

บทที่ 57 โดย  ไอ้หัวเป็ด โคราช

              ในคืนที่เดียวดาย ยืนลำพังคนเดียวในเมืองใหญ่  แสนเหน็บหนาวยามคํ่าคืนอันเงียบเหงา ซุกซ้อนปรารถนาในความเงียบลึกๆ เฉาแห้งดั่งต้นหญ้าข้างทางปกคุมด้วยไอเย็นของหิมะ ไร้ค่าไม่ควรที่จะจดจำมัน เวลาปล่อยเลยร่วงไป วินาที นาที แต่ละชั่วโมง มันผ่านไปพร้อมกับลมหายใจเข้าและออก เป็นอยู่เช่นนี้เป็นวัน เดือน หลายๆ ปี ที่ร่วงเลยผ่านไป ซํ่าๆ เป็นเช่นนั้นตลอด