บทที่ 48 ทุบกะลา กล้าเผชิญ ออกไปเรียนรู้โลก ของ ไอ้หัวเป็ด โคราช
การเดินทางหาประสบการณ์ หลายๆ คน มีหนทาง และเป้าหมายของชีวิตที่ต้องดำเนินไป บนเส้นทางแห่งความอยากรู้ อยากเห็นในธรรมชาติรอบๆ ตัวเรา มองจินตนาการที่ไกลออกไปจากหนังสือเรียน “ไกลเกินสภาวะความเป็นจริงของตัวเอง” ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องเกินจะหยุดความกระหายอยากรู้ ไปสู่ความต้องการของประสบการณ์จริง ใหม่ๆ ไกลเกินกว่าหนังสือเรียน ออกห่างจากสิ่งที่ได้พบเห็นเป็นประจำ ในกะลาที่ครอบแนวคิด มุมมองของความธรรมดา ที่น่าเบื่อ
โลกที่กว้างใหญ่ ในส่วนต่างๆ โลกที่ยังไม่รู้จัก มุมสว่าง และมืดมน ของหลายๆ มุม ที่เกิดขึ้นกับชีวิตมนุษย์ ผู้ร่วมอาศัยกันในโลกใบนี้ ความจริงของนักเดินทาง ผู้แสวงหาอัตตา จึงจำเป็นต้องเตรียม “เสบียงปัญญา” ให้พร้อมเสียก่อน จึงเริ่มออกเดินทาง ด้วยความมั่นใจ อะไรหรือคือ “เสบียง” ในความหมายนั้น มันไม่ใช่อาหารหรือ ทรัพย์สิน หากเป็นเสบียงแห่งคลังปัญญา ในความรอบรู้พื้นฐานของโลก ค่อยๆ ปลูกความกระหายใฝ่รู้ ให้ถึงขีดสมควร มากพอที่จะรับผิดชอบในการดำรงค์ตนอยู่ในโลก ภายนอกกะลา ของการประเมินคุณภาพความรู้ในหนังสือ และเรื่องราวบอกเล่าจากผู้มากประสบการณ์ ที่เคยได้ยิน ได้ฟัง
“อิสระ” ความคิดที่ทำให้เกิดแรงกระตุ้นในจินตนาการ เสริมความคิดสร้างสรรค์ เพิ่มพลังความ “อยาก” ให้ความต้องการ “แสวงหา” ประเมินความแข็งแกร่งในชีวิต ให้เพียงพอต่อการดำเนินออกไปสู่โลกกว่าง ไม่ว่าที่ใด ส่วนไหน ในความที่เราไม่รู้ ความเป็นจริงภายนอกนั้น อาจไม่ใช่อย่างที่เรารู้กันมาตามแผนเดิมๆ ที่เคยเรียนรู้ ให้ผู้แสวงหาเข้าใจความเป็นจริงในสิ่งนั้นๆ หากคาดหวังว่าโลกสวยเกินความจริง แม้นว่านั้นมันเป็นสิ่งที่เราหา เป็นภาพคิดฝันในใจหรือไม่ ความจริงอาจโหดร้าย กว่าที่ได้เรียนรู้จากรูปภาพ คำบรรยายของตัวอักษรที่เขาเขียนถ่ายทอดให้เราหลงใหล ได้จินตนาการอันสุดสวย ของชีวิตจริงที่ควรจะเป็น “นิยาม” ความคาดหวังกับสิ่งที่เป็นจริงของโลกใบนี้ (หากแต่ท่านว่าไว้) “หากเรารู้ในคนๆ เดียว ก็จะรู้จักในคนทั้งโลก” ในความต้องการเหมือนๆ กัน ของทุกชีวิต
