หนาวเหน็บ มันเจ็บจนชินชา ในความเดียวดาย ตราบใดที่วาระนั้นยังมาไม่ถึง
บทที่ 57 โดย ไอ้หัวเป็ด โคราช
ในคืนที่เดียวดาย ยืนลำพังคนเดียวในเมืองใหญ่ แสนเหน็บหนาวยามคํ่าคืนอันเงียบเหงา ซุกซ้อนปรารถนาในความเงียบลึกๆ เฉาแห้งดั่งต้นหญ้าข้างทางปกคุมด้วยไอเย็นของหิมะ ไร้ค่าไม่ควรที่จะจดจำมัน เวลาปล่อยเลยร่วงไป วินาที นาที แต่ละชั่วโมง มันผ่านไปพร้อมกับลมหายใจเข้าและออก เป็นอยู่เช่นนี้เป็นวัน เดือน หลายๆ ปี ที่ร่วงเลยผ่านไป ซํ่าๆ เป็นเช่นนั้นตลอด
ในเมืองใหญ่ที่พลุกพล่านด้วยผู้คนแปลกหน้า คลาคล่ำไปด้วยมนุษย์หน้าแปลก ร้อยพ่อ พันแม่ แต่ละใบหน้าที่มองเห็นล้วนแสดงอารมณ์แตกต่างกันไป (หน้าเทพ หน้ามาร) ส่วนใหญ่แสดงออกถึงอารมณ์ "วิตกกังวล" เร่งรีบ เบื่อหน่าย และเซ็งชะมัด ดูให้เพลินๆ มันช่างไม่เป็นมิตรเลย ผมมองอย่างนี้มาหลายปีดีดัก ซ้ำๆ ซากๆ วนเวียนอยู่อย่างนี้ เมืองที่เหน็บหนาวในความเดียวดาย เมืองในใจอันรันทดท้อ ขยิบปากไล่กัด ขยับกายเป็นเงิน ตีนยังถีปไม่พอ ตะกุยสุดชีวิต สุดท้ายทิ้งร่างเดียวดายลำพัง มีเพียงกู กับกูผู้เดียว ความหนาวในใจนั้นมันกัดกินไปถึงวิญญาณ "ป่วยหนัก" หากแต่เมืองนี้มองเห็นความเย็นยะเยือกได้เพียงภายในใจของตนเองเท่านั้น หากเพียงแต่ภายในมัน "ไร้ลม ไร้หิมะ" ไร้รูปธรรม เป็นนามสะท้อนอารมณ์ของทุกๆ คน ภายในเมืองหิมะแห่งนี้ เมืองๆ นั้นมันยังคงโตไม่ยอมหยุด เพียงเพื่อรอคอยใครคนต่อๆ ไป อยู่อย่างนี้เงียบๆ เช่นที่มันเคยเป็น
