บทที่ 49 นิยามคำ “ปิสุณาวาจา” โดย ไอ้หัวเป็ด โคราช
คำนิยามในบรรทัดฐาน ของ “อัตลักษณ์” ทางด้านศิลปะวิชา (ผลงานสร้างจากการเรียนรู้) “ตนเป็นผู้สร้าง” พูดถึงคุณค่างานศิลปะ เกิดจากการสร้างสรรค์ ด้วยสองมือ หนึ่งมันสมองน้อยๆ 30% ของตัวเอง คำติเตียน ส่อเสียดทั้งหลาย ให้คู่ควรใส่ใจหรือ กับคำ “วิจารณ์”ของคน “อะไร” การที่บุคคลจะสร้างสรรค์งานขึ้นมาสักชิ้น เมื่อเริ่มลงมือ ก็เกิดอาการไม่ดี (ป่วย) ทางอารมณ์ “ห่วงหน้า พะวงหลัง” กล้าๆ กลัวๆ เกรงไม่สมควรค่า มองบรรทัดฐานที่สูงลิบลิ่ว ของผู้อื่นมากเกินความสามารถของตน กังวลในผลงานที่สร้างสรรค์ออกมาจะไม่ “โดน” หรือเกินกว่ากรอบที่ครู อาจารย์ เหล่าบรมศิลปินแม่พิมพ์ แม่แบบ สร้างสรรค์งานเป็นที่ยอมรับของคนสูงๆ ในสังคม คำเหน็บ “ติ เพื่อ ก่อ” ของนักวิจารณ์ทั้งหลาย ทั้งมืออาชีพ มันก็เรียก สมัครเล่นเขาก็ว่ากันไป
มาก หรือน้อย ต่างคน ก็ต่างความเข้าใจ ใครจะรู้ใจใคร เท่าตัวผู้สร้างสรรค์เอง (พวกไม่สร้าง กั้นกำแพงสูง ไว้สำหรับหักกำลังใจด้วยวาจา) เอาศัพท์ภาษายากๆ ยกอ้างกล่าวถึงคุณค่า ของศิลปะ กำหนดมาตรฐาน สูง ต่ำ จำกัด สิ่งงดงามภายในของผู้เห็นความประทับใจธรรม แปลความดีงามของคุณค่าทางจิตใจให้เกิดเป็นค่านิยม ผูกชั้น ขึ้นต่อชั้นอัตตา มองค่าสี แสง เงา องค์ประกอบความงามของธรรมขาติ เป็นความซับซ้อนในมุมมองของเทคนิค และวิธีการ เรื่องราว ยึดอุดมคติตน ยึดมั่น ถือมั่นในคุณค่าที่แสดงออกเป็นชนชาติ หรือความหมายแห่งเชื้อชาติพันธุ์นั้นๆ เกิดเป็นทิศทางและข้อกำหนด (เพื่ออะไรวะ) อยากเขียนอะไรก็เขียน ไร้จุดหมาย (ไม่เกิด) “อิสระ” เมื่อมีบรรทัดฐานจำกัด จะไปหาเรียนทำแพะทำไม (เพียงคำพูดใช่แล้ว เยี่ยมเลย ดีมาก กูยอมรับ ก็เรียกศิลปินหรือ) ไม่กล้าทำ ไม่สร้างสรรค์มันเสียเลย ใครเข้าจะว่า รู้อย่างนี้ไม่น่าไปเรียนรู้ให้ปวดใจเลย “สำเร็จได้ชิ้นงาน” ก็ถึงเวลาของพวก “ห่า” ออกโรง รอลงละเลงเล่นลิ้น ลากคำ ไถศัพท์มากลบ มาทับ ถ่มถุยคำนิยม นิยาม กวนจิตใจ จนหลงทาง เกินจะขุ่นเคือง เสียประโยชน์เปล่าๆ เมื่อคิดจะสร้างสรรค์ มันจะไปได้แค่ไหน (คงต้องรอชาติใหม่ก็แล้วกัน) “โธ่เอ๊ย” คิดแทบตาย ก็ยังควายๆ อยู่เหมือนเดิม
