บท "ลืม" บท...ของบทแรก โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช
โลกหมุนรอบตัวเอง หรือตัวเราเองหมุนตามโลก เด็กไล้ตามเงาเมื่อแสงอาทิตย์จวนลับขอบฟ้า ความสนุกใกล้เวลาจบลง
ต่างคนต่างต้องแยกย้ายกันไป คืนและวันเวียนเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ ไม่มีวันเศร้า ไม่มีวัน เบื่อ มันเป็นเรื่องของมัน และเร่งเร้าความรู้สึกของมนุษย์ ปุถุชน
“ผู้หนาแน่นด้วย กิเลส ตัณหา อุปาทาน” ผู้ยึดถือในสิ่งที่เป็นตน เป็นของ ๆ ตน รักสุข เกลียดความทุกข์ เสมือนลมหายใจเข้าออกของตัวเอง และเมื่อลมหายใจเฮือกสุดท้ายใกล้เข้ามา “เอ้ย” ลืมอะไร ที่จะทำเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนลมที่พัดเข้า แล้วไม่ยอมไหลเวียนออกมา
