สำนักข่าวหัวเป็ดโคราช

เรื่องสั้นๆ อ่านกันยาวๆ (ปฐมบท ต่อนที่ 3)

บทที่ 8/3 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

ต่อจากคราวที่แล้ว...

ก่อนหน้านั้น ณ ลาดพร้าวซอยต้นๆ PM เวลาหลังเที่ยงวันถึง ก่อนเที่ยงคืน

เปิดเรื่องด้วย เสร็จจากกินกลางวัน เดินลากขาอันหนักผิดปกติของวัน อาการนี้เกิดขึ้นอย่างน้อยสัปดาห์ละสามวัน เร่งกลับขึ้นออฟฟิศ ด้วยนิสัยส่วนตัวเป็นคนทำอะไรต้องเร็ว ไม่นั่งแช่ เหมือนนั่งชิวๆ ผมก็เลยได้แต่เก็บอาการ ผะอืดผะอม กลับไปพร้อมความอ่อนล้า เหตุเพราะคืนวานจัดหนักไปหน่อย พอก้าวขาซ้ายเข้าประตูเท่านั้น เสียงใสๆ ของแม่บ้านสุดสวยก็ดังขึ้น “คุณคะ มีโทรศัพท์ค่ะ” ที่จริงพี่แม่บ้านจะเรียกชื่อผมตรงๆ เอาเป็นว่าอย่างนี้ก็แล้วกัน “ตาแก๊ป เพื่อนโทรมา สักครู่ใหญ่แล้ว” ดีกว่าเห็น ๆ เป็นกันเองด้วย ไอ้เราคิดในใจ “เอ้ ใครโทรมาวะ” คิดดังไปหน่อย เหมือนพี่แม่บ้านได้ยินความคิดผมเลย ไม่น่าเชื่อ อัศจรรย์ ขนหัวลุก “นี่ ค่ะเบอร์โทรกลับ” สุดยอด ทำงานดี พอผมเดินขึ้นบันไดขั้นแรกเท่านั้น (ขอบอกห้องทำงานของผมอยู่ชั้นสาม) พีแม่บ้านก็เรียกตามหลังอย่างดัง เหมือนผมไปติดเงินแก แล้วกะจะเบี้ยว “ตาแก๊ป” (ตกใจ) “อะไรอีกละพี่” “กาแฟไหมค่ะ” ว้าวๆ...สุดยอดอีกแล้ว ใครจะรู้ใจเท่าเธอ “ขอบคุณครับพี่ ผมขอเข้มๆ เลยแล้วกัน หัวมันตุบๆ ยังไงไม่รู้” “หนักละซิถ้า” รู้ดีไปหมด พี่เขาคงได้กลิ่นลำมุดเน่าจากลมหายใจผม เอาละผมได้เบอร์ ได้กาแฟ (ดำสนิท) หนึ่งแก้วใหญ่เรียบร้อย ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงละคราวนี้ รีบขึ้นไปห้องทำงานอย่างไว ลืมบอกไปนิด ชั้นสอง เป็นห้องเจ้านายใหม่ผม กลางวันแกจะปิดแอร์ และแง้มประตูไว้เสมอ ในกรณีไม่มีลูกค้า ผมนี่เป็นคนที่โชคดีจริงๆ ได้รู้จัก ได้พบเจอคนดีๆ เจ้านายผมคนนี้ก็สุดยอด

จบGraphic Design จากอเมริกา ถือว่า เป็นครูของผมอีกคน ที่ทั้งเคี่ยวจนข้น ทั้งผัด สารพัดกลเม็ดเด็ดพาย ทั้งเรื่อง Design ด้าน Creative และการตลาด ทุ่มเทสั่งสอน สั่งการผม ทุกวันนี้พอมองย้อนกลับไป ผมยังคิดถึงแกอยู่เลย ขอบคุณครับพี่ พอเราเริ่มอายุมากขึ้น ทำอะไรช้าลง เริ่มมองหาอดีต มองเห็นนัยยะ ของความหวังดีผู้อื่น จึงได้รู้ว่า เมื่อก่อนตัวเองพลาดในสิ่งดีๆ ไป อย่างน่าเสียดาย ก็เพราะเป็นคน “ดื้อรั้น” ถือดี อวดเก่ง (ช่วงวัยนี้ แก้ไขได้ด้วยประสบการณ์ของตัวเอง) เหมือนจับเด็กเล่นไฟ ถ้าเราไม่จับดูเองสักที ก็ไม่อาจรู้ว่ามันร้อน จะรู้เพียงแค่เขาบอกว่า “ร้อน” ทุกวันนี้ สุขุมขึ้นมาก (เป็นเพราะอานิสงส์ จากการเลิกดื่ม) มาหลายปีแล้ว

นี้ก็ไม่ใช่ประเด็น แต่อยากเล่าให้ฟังครับ เพียงแค่จะบอกว่า ชีวิตเหมือนการผจญภัย

ในป่าใหญ่ ที่มีทั้งสัตว์ดุร้าย เจ้าเล่ห์ พร้อมที่จะขบหัวเราได้ทุกเมื่อ หากวันไหนเราอ่อนแอ มาเตรียมความพร้อมกาย ใจ ไม่ประมาท สะสมเสบียงอาหาร และอาวุธป้องกันตัวเพื่อต่อสู้ ดิ้นรน ในป่าคอนกรีต ในเมืองวุ่นวาย ในความใจร้ายของคน ขจัดความเห็นแก่ตัวของตน หลุดพ้นจากพันธนาการของอวิชชา คือความไม่รู้ ไม่เข้าใจในสภาวะเป็นจริงตามธรรมชาติ ความทุกข์ และสุข ลืมตาอย่างสดใส ในแต่ละวัน เตรียมใจ เตรียมตัวให้พร้อม ทุกๆ สถานการณ์

(เสบียง คือทรัพย์ อาวุธ คือ ปัญญาวิชาความรู้ ความกล้า คือ ความมั่นใจ ในการตัดสินใจกับปัญหาต่างๆ อย่างมีสติ) อยู่คนเดียว เดินคนเดียว ล้มก็คนเดียว

“แก๊ป” เสียงเจ้านายดังขึ้นก่อนที่ผมจะเดินผ่านหน้าห้องของ บอสใหญ่ แห่งบริษัทโฆษณาที่เคยติด 1 ใน 10 อันดับบริษัท Graphic ของเมืองไทย “ครับผม” ผมรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “มาคุยกันก่อนซิ” สงสัยงานเข้า ผมก็จำเป็นต้องแวะอีกแล้ว ไอ้

เราก็กระว่าจะรีบขึ้นไปโทรกลับหาไอ้หนุ่ยสักหน่อย ดันสะดุดซะได้ แต่ก็นั้นแหละครับ “งาน” ความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง ต้องมาพร้อมกับภาระอันยิ่งใหญ่ เพื่อปาก เพื่อท้อง เอาวะ ไม่เสียเวลาหรอก ไอ้หนุ่ยมันคงไม่ไปไหนมั่ง พอเข้าห้องหย่อนตูดลงนั่งได้แป๊บเดียวเท่านั้น “บ่าย 2 โมงครึ่ง เขารับบรีฟงานนะ” “ครับพี่ครับ แค่นี้นะครับ” พี่เขามองหน้าอย่างสงสัย “รีบเปล่าแก๊ป” พอดีเพื่อนโทรมาต้อนกลางวัน ไม่รู้ว่ามีธุระสำคัญอะไรหรือเปล่าครับ “ไปๆ ทำซะให้เรียบร้อย” พี่เขาคงดูออกว่าผมกำลังรีบ ถึงได้พูดตัดบทอย่างนั้น (ปกติจะพูดเยอะ) ก็ดี เดี่ยวก็ได้คุยกันยาวๆ อยู่แล้ว กว่าผมจะได้ขึ้นไปถึงห้องทำงานได้ ก็กินเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน (ขับรถบนถนน ที่มีด่านตรวจ แบบถี่ๆ) น่าหงุดหงิดนะ ไม่รู้ว่าจะโดนจับเป่า “แอลกอฮอล์” หรือเปล่าก็ไม่รู้ ใจมัน ตุ้มๆ ต่อมๆ บอกไม่ถูก (คนมันมีแผลอยู่แล้ว)

โปรดคิดคามตอนต่อไป ขอบคุณครับ