พอดีได้ไปเห็นภาพจากเฟสบุ๊คของ "ตำรวจโคราช ยินดีรับใช้ครับ" ก็เลยมาระลึกถึงถนนมิตรภาพในความทรงจำ ราวปี 2532 เห็นจะได้มั้ง กำลังเด็กๆเลยตอนนั้น
เมื่อมีโอกาสได้ยืมจักรยานจากรุ่นพี่แถวๆบ้าน ปั่นจักรยานลัดเลาะไปตามถนนเล็กๆข้างสนามกีฬากลาง จ.นครราชสีมา ไปเรือยๆ ตามถนนที่ผ่านไปทาง ชพน. แหม สมัยนั้น ยังมีดงป่าหญ้า หนองน้ำเล็กๆอยู่มากมายเลยในสมัยนั้น เสียดายเด็กน้อยวัย 10 ขวบ ยุคนั้น ยังไม่มีโทรศัพท์สมาร์ทโฟนใช้ ไม่งั้นคงได้ถ่ายรูปมาให้ดูเยอะๆ ... การปั่นจักรยานไปไกลๆ นั้น วัตถุประสงค์หลักของเราก็คือ การหาปลากัด! เพราะนั่นมันคือ สุดยอดไอเทมของเด็กสมัยนั้น ถ้าใครมีปลากัดสีสวย ไม่ต้องถึงกับกัดเก่งหรอก ขอแค่มีสีสันระเรื่อๆให้เห็นบ้าง แหม มันช่างสุดยอด สุดติ่งเสียจริงๆ จักรยานปั่นไปหน้าดำหน้าแดง ที่เอวก็มีกระชอน สวิงน้อยๆ เหน็บไว้ ปั่นลัดเลาะหาตามหนองน้ำ คลอง ไปเรื่อยๆ อ้าววววว ไอ่หย่า ไปเจอถนนเส้นใหญ่เว้ย มีได้ไงวะถนนเส้นนี้ ถนนมิตรภาพช่วงหน้า ชพน. สมัยนั้น น่าจะเริ่มเป็นสี่เลน ความทรงจำบอกว่า มันกำลังอยู่ระหว่างการบดอัดถนน หรืออาจจะเทปูน ไปแล้วล่ะ (หรืออาจะลาดยางอยู่นะ เลือนลางมาก)
มองข้ามเลนไปฝั่งตรงข้าม ก็แถวประมาณ วงษ์ชวลิตกุลเก่า นั่นแหละครับ โอวแม่เจ้า ป่าบัว คลองริมถนน มีต้นกกเป็นระยะๆ มันคือ ที่แฝงตัวของปลากัดหม้อพันธุ์ดีนี่เอง สมัยนั้นใครมีปลากัดจีน ถือว่าหรูหรามาก เพราะมันสีสันสวยงาม (แต่อาจจะกัดไม่เก่ง) มุ่นเข้าไป หาส่อนปลากัดกัน 2-3 ชั่วโมงไม่มีเหนื่อย 55 สนุกดีนะครับ สมัยนั้น กลับมาก็เอามาใส่ขวด บางทีปลาป่วยก็ต้องเอาใบหูกวางมาแช่ เพื่อช่วยรักษาโรคให้ปลากัดอีก .. หึหึ หลายสูตรมากครับในการสร้างศูนย์บ่มเพาะให้กับปลากัดของเรา นี่แหละครับ ถนนมิตรภาพ จังหวัดนครราชสีมา ที่จำได้แบบเก่าสุดที่นึกออกคร้าบ
และที่เป็นที่น่าภาคภูมิใจของถนนสายนี้คือ พระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 ทรงเห็นความสำคัญของถนนสายนี้เป็นอย่างมาก จนทำให้เกิดการพัฒนาเส้นทางสายนี้สู่ภาคอีสาน จนเจริญก้าวหน้าอย่างเช่นทุกวันนี้
